en sonunda aralık da geldi......

yaşamadığımız veya henüz sonunu getiremediğimiz pek çok şey için sona erme, bitirme, iyi kötü bir biçimde defteri kapatma duygusunu yaşatan ay. yılın en güzel mevsiminin, en güzel ayı. kışa güzel demek bencillik, farkındayım. çünkü ısınamadığında, üstüne kalın kazaklar giyemediğinde ve aç olduğunda seni ağlatan mevsimdir, acı verendir. ama bunun yanı sıra eğer bir güzelliği varsa, o güzelliği huzur verici olan aydır; şüphesiz ki içini en çok ısıtandır. on ikinci olduğundan mıdır nedir, en yalnız aydır. herkese ve her şeye uzaktan bakılan mesafedir. koca bir yılı gözden geçirip, en kötüsü de dahil olmak üzere hepsine tebessüm edilmelidir. bir şeyi huzurla noktalamanın tek yolu belki de budur, kabullenmektir.

atkıya sarınıp, soğukta hissizleşene kadar yürüdüğün ve koca kabanın seni ne kadar kocaman gösterdiğini umursamadan o soğuğu iliklerinde hissettiğin aydır. ama renkli renkli görünmesi, ışıl ışıl parlaması, yalnız olması özelliğidir bu ayın. öyle sarı turuncu ışıklar saçan temmuz günlerindeki gibi kalabalık değildir hiçbir yer. illa bir mevsimi varsa, midede kelebeklerin uçtuğu, karında ağrıların olduğu ay olmalıdır. en çok beyaza, kara, aralık'a yakışır çünkü. güzel, hüzünlü, içinde yılbaşı -dolayısıyla on ikinci ay- geçen şarkılar dinlenir. elinde çay ya da kahve. uzağa gider ve herkesi dışardan izlersin. sen bu ay hiç geçmesin derken elin çayla, kahveyle ısınır. gözün sürekli renk renk atkılara ilişir. ocak ve şubatta olmayan ılık kış günleri olur bazen. hiçbir zaman içinden çoşku akmaz, çünkü hava karanlıktır, şehir gridir ve bulutludur. zuhal olcay hüznü vardır bizim aralık'ta. iyi edecek bir şeyler ararsın. bulamayınca üzülmek yerine başlangıcı beklersin belki de tıpkı benim gibi...